आलों-स्वतंत्र तव भाव ! स्वतंत्रतेने
आराधण्या प्रथम तन्मय आर्जवाने,
प्रेमार्तता उघड बोलुन दाखवीली
—शब्दांत, जे दरर्शत बालिश अन्य वेळी.
दोघेंच आपण सुहास, न पाहणारा,
निश्चिंत-चित्त बघ मांडुनि हा पसारा
विश्वासपूर्ण बसलों मम भावनांचा,
रागानुराग नि विनोदमय स्तुतीचा.
किंचित् क्षणांत वरती तत्र दृष्टि जावी,
अन् हासरी चमक टोचनिं वेड लावी !
होतें निवांत मन संशयशून्य, भोळें;
अर्थाविना सरस-वाक्पटुताहि बोळे.
किंचित् पुन्हा नजर ही वरती करून
तूं हासतां बघितले फिरवून मान,
—भांबावलों— स्तिमित—बावरलों—कळेना
कोठे, कसा, कुठुनि मी.........
तों विश्वनाटकगृहांतुन या दिगंत,
हास्य-वनी दुमदुमून भरे हवेंत;
अन् रंगभूमिवरला जगतांत खास
गेलों विदूषक ठरुनी सुहास !