सुन्न झालें मन, सुन्न भावना या

सुन्न झालें मन, सुन्न भावना या,
भोवताली पसरली रात्र-छाया;
पावसाचा चुकविण्या मार घेती
पांघरूनी अंधार घरें रस्तीं.
“-व्यर्थ येतां का ? प्रेम कधी माझें
-शक्य नाही " -उतरिलें तिथे ओझें
बंद दाराशीं मग मुग्ध भावनांचें;
आणि धरिला मम मार्ग सिधा....
पावसाळी अंधार-गारठ्यांत
काकडूनी हम-मार्ग-दिवे जात;
चिंब ओला जाहलों आणि थेट
दारुगुत्त्याला दिली प्रथम भेट !
भेट शेवटली तशी प्रथम तीच,
झोपडीला परतवी माय-खेच.
माय असते, बाईल जरी नाही,
प्रेमवंतां तशि प्रेमवंचितांही.
दिवस झाले कित्येक त्या प्रसंगा;
आज आलों शोधीत गेह-रांगा;
बंद आहे तव दार; परी ओझें
आत नेलें उचलुनी कुणीं माझें !