दिव्यात्म प्रस्फूर्त हृद्गीत हें गोड गाईल कोणास गुंजारवीं ?

दिव्यात्म प्रस्फूर्त हृद्गीत हें गोड गाईल कोणास गुंजारवीं ?
आवेगुनी अंतरीचा उमाळा दाटून येतां कुठे ओतणें !
उत्पल हृत्पुष्प ! आशादळांचा खुले रंग ! भोळी चढे टवटवी !
तत्केसरांच्या सुबासी परागां कुणां केस-भांगांतुनी पेरणें
उत्तुंग लाटा समुल्लोलुनी या सुहृत्सागराच्या नभीं चालल्या;
ही फेनमाला स्वर्गस्थिता कोण घेईल का तारका झेलुनी ?
मज्जीवनाच्या पहाटेस वृत्ती मनींच्या अशा तीव्र आतूरल्या
शोधार्थ अदृष्ट रूपा ! म्हणूनी किती भागलों वाट ही चालुनी !
कुणी हासलीं; रम्य गोष्टी कुणांच्या; कुणी स्पर्शुनीं अंग बेहोषवी;
कुणी लोभली; लोभ झाला कुणांचा; कुणी कीवलीं व्यर्थ रस्त्यावरी;
कित्येक ऐशी ! भ्रमिष्टापरी मी तरी - अंतरी एकला! - आळवी
रूपास ज्या, तें दिसेना कुठेही जरी थांबला सूर्य माथ्यावरी.

तें रूप येथे ! न् समुद्धारिणी भक्ति निःशब्द त्वल्लीन हो हर्षुनी
हा हाय ! निस्सार तो पार्थिवांत निभ्रांत तूं राहसी गुंगुनी